"Υπάρχει vaudeville και βωντεβίλ. Από τη μια μεριά είναι το γαλλικό πρωτότυπο από τον 19ο αιώνα (1800-1860) με τις απλοϊκές μονόπρακτες κωμωδίες και τα χαρωπά τραγουδάκια, κι από την άλλη είναι το απλοϊκότερο αμερικανικό από το 1880 μέχρι και τη δεύτερη δεκαετία του 20ού, με τα «νούμερά» του, με τα ακροβατικά, με τις χοντροκομμένες πλάκες και παρλάτες, το οποίο έφτανε μέχρι και σε «freak shows». Σήμερα, το περιπαικτικό αυτό είδος βρίσκεται πλησιέστερα στην παρωδία παρά ποτέ.
Δεξιοτέχνης στο βιμπράφωνο -κρουστό μουσικό όργανο με «κρυστάλλινο» ήχο, που οπτικά θυμίζει ξυλόφωνο- ο Αμερικανός Lionel Hampton, που γεννήθηκε στις 20/4/1908 και πέθανε στις 31/8/2002, έμεινε στην ιστορία της jazz ως εκείνος που έθεσε τις βάσεις για τη χρήση του βιμπράφωνου.
«Στριμώχνονται» μέσα στον Απρίλιο τα γενέθλια τεσσάρων μεγάλων ονομάτων της jazz και της swing era,
Σύντομα «ποιήματα». Όπως το «A String of Pearls». Ή το «Tuxedo Junction». Κομμάτια γνώριμα που «παραδοσιακά» ακούγονται κατά τη διάρκεια μαθημάτων swing και βεβαίως, πάρτυ. Ή το πασίγνωστο σε όλους, κεφάτο «In the Mood», αλλά και το χαλαρωτικό, ρομαντικό «Moonlight Serenade».
Σίγουρα όλοι όσοι χορεύουν swing το έχουν ακούσει σε κάποιο από τα εκατοντάδες πάρτυ ή έχουν κάνει μάθημα υπό τους ήχους του, κι ας μην ξέρουν ίσως ότι λέγεται έτσι.
