«Hello, is this the call I’m expecting from Athens?». Βρετανική προφορά στο αυτί σου. Ο Ray Gelato στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής ακούγεται τόσο, μα τόσο πρόσχαρος. Σε προδιαθέτει για κουβέντα. Πόσο πιο «γουάου» τρόπος να ξεκινήσεις την εβδομάδα. Ειδικά αν σου αρέσει όλο το πακέτο «βρετανική προφορά – συνέντευξη – μουσική – γράφω για το site μου – θα τον δω από κοντά και φέτος – I’m so excited».
Συνέντευξη στην Ιφιγένεια Διαμάντη
Φωτό: baritaliasoho.co.uk, blues.gr, Ιφιγένεια Διαμάντη
Βίντεο: Ιφιγένεια Διαμάντη
Στο Big Beat #2 τη Δευτέρα 24/3
Φέτος, ο αποκαλούμενος και «νονός της swing» έρχεται προσκεκλημένος των Rollin’ Foxes για να τραγουδήσει μαζί με τους Έλληνες HiRollers (Χρήστος Ζώης: φωνή/κοντραμπάσο, Δημήτρης Κεφαλίδης: ντραμς, Άγγελος Τσουρέλης: πιάνο, Λευτέρης Δερλός: τενόρο σαξόφωνο, Γιάννης Κασσέτας: βαρύτονο σαξόφωνο, Γιάννης Καραγιαννάκης: τρομπέτα, Γιώργος Μανές: κιθάρα) τη Δευτέρα 24 Μαρτίου 2014 στις 21.30 στο «Big Beat #2», που πραγματοποιείται στην αίθουσα του Cuba Libre (πρώην Gene Kelly Ballroom) στο Μαρούσι. Οι Rollin’ Foxes είναι μια ομάδα από λάτρεις του Rock ‘n’ Roll. Συγκροτήθηκαν πριν από περίπου τριάμιση χρόνια, το φθινόπωρο του 2010, έχοντας ως σημείο αναφοράς το μπαρ Blue Fox στη Νεάπολη Εξαρχείων, όπου εκτός από τη σχετική μουσική που παίζει, παραδίδονται μαθήματα Rock ‘n’ Roll και άλλων ρετρό χορών της οικογένειας του Rock ‘n’ Roll. Από τον Νοέμβριο του 2012 αποτελούν πλέον Σύλλογο Φίλων του Rock ‘n’ Roll.
Το «Big Beat» είναι μια βραδιά που φιλοδοξεί να αναβιώσει τα πάρτυ με ζωντανή μουσική που γίνονταν τη δεκαετία του ’50.
Κομμάτια του ίδιου του Ray Gelato καθώς και κομμάτια των HiRollers θα εμπλουτίσουν τη βραδιά. «Θα παίξουμε συνθέσεις τόσο δικές τους, όσο και δικές μου», εξηγεί ο Ray Gelato, που φέτος έρχεται χωρίς την μπάντα του, τους Giants. «Σίγουρα θα παίξω σαξόφωνο. Με αυτό ξεκίνησα άλλωστε». Ήταν στις αρχές της δεκαετίας του ’80, όταν ο Ray Gelato ξεκινούσε να παίζει σαξόφωνο με τους The Dynamite Band, ένα γκρουπ με επιρροές από τον Bill Haley. Τον ρωτάω αν έχει υπόψιν του και άλλες ελληνικές μπάντες στον χώρο του swing και του rock’n’roll, πέραν από τους HiRollers. «Ακόμη όχι», απαντά, όμως δηλώνει πρόθυμος να μάθει. Εντάσσεται κι αυτό στο γενικότερο πλαίσιο της δια βίου μάθησης. «Θεωρώ ότι είναι σημαντικό και μου αρέσει να συνεχίζω να μαθαίνω ως μουσικός. Είναι κάτι που δε σταματά όσο ζεις».
Νέος δίσκος
Στα σχέδιά του είναι η δημιουργία νέου άλμπουμ. Και σε τί ύφος θα είναι άραγε αυτό; «Θα έχει επιρροές rhythm ‘n’ blues, θα είναι στο ύφος του T-Bone Walker, εξηγεί. Και πότε περίπου αναμένεται; Μμμμ, η απάντηση δεν ήταν πολύ ακριβής, αλλά ούτε και εντελώς ασαφής. «Προς το τέλος του 2014 μάλλον θα ξεκινήσουμε να ηχογραφούμε, με προοπτική να κυκλοφορήσει μέσα στο 2015. Έχω μαζέψει αρκετό πρωτότυπο υλικό. I got some good stuff», λέει. «Σχεδόν το 50% του υλικού του νέου δίσκου θα είναι πρωτότυπο. Μου αρέσει να γράφω τραγούδια». Η ηχογράφηση ενός δίσκου είναι σαφώς μια συναρπαστικά δημιουργική διαδικασία. Ο πιο πρόσφατος δίσκος του με τους Giants, το «Wonderful: The Lost Italian Songbook» κυκλοφόρησε στα τέλη του 2012, με διασκευές τραγουδιών των Paolo Conte, Fred Buscaglione, Renato Carosone. 
Πέρυσι τον Ιανουάριο ο Ray Gelato είχε εμφανιστεί για δύο βραδιές με τους Giants στο Gazarte, σε μια βραδιά με πολύ κέφι, στην οποία ωστόσο, ο χώρος δεν προσφερόταν για χορό, πέραν από ένα μικρό τμήμα εκατέρωθεν της μπάντας, όπου χόρευαν μαθητές των Athens Swing Cats, συνοδεύοντας κλασικές επιτυχίες όπως το “Tu Vuo Fa L’ Americano”. Το κοινό κουνιόταν ρυθμικά, αλλά στις θέσεις του. Ωστόσο, πιστεύει ότι το ελληνικό κοινό είναι θερμό.
«Από την εμπειρία μου σε άλλες ελληνικές σκηνές όπως το Blues Hall ή το House of Art, βλέπω ότι το ελληνικό κοινό έχει ανταπόκριση. Μου αρέσει η επαφή με το πλήθος. Είναι σπουδαίο να κάνεις τους ανθρώπους να νιώθουν καλά, χαρούμενοι». 
Και πώς εξηγεί όλη αυτήν τη στροφή στο παλιό; «Είναι και μια επιστροφή σε κλασικές αξίες, και όχι μόνο μουσικά. Ο κόσμος έχει βαρεθεί το δήθεν, το υπερβολικά στυλιζαρισμένο, αυτήν την προσέγγιση που κάποιες φορές μπορεί να αγγίξει τα όρια του αγενούς ή του επιθετικού με όλη τη σεξουαλικότητα που φέρει», υπογραμμίζει. «Αναζητούν κάτι απλούστερο, όπως ήταν και τα πράγματα τότε. Πιο απλά». Όπως και να ‘χει, πάντως, «είναι ενθαρρυντικό ότι το κοινό αρέσκεται και διασκεδάζει με αυτήν τη μουσική, γιατί έτσι μπορούμε κι εμείς να παίζουμε. Ίσως κι εσείς έχετε αντιληφθεί, πως και στα νέα παιδιά αρέσει αυτή η μουσική, που δεν παίζεται στα media».
