Swing in Greece

Συνέντευξη στην Ιφιγένεια Διαμάντη
Φωτό: αρχείο στο Facebook.
Πλούσια προσωπική και πατρογονική δισκοθήκη με συλλεκτικά "καμάρια", προσωπική ενασχόληση, κέφι, επικοινωνία με τον κόσμο, πολλή αγάπη για το rock'n'roll.

 Ο Ανδρέας Παναγόπουλος απαντά στις ερωτήσεις του Swing in Greece, λίγο πριν παίξει rock'n'roll dj setlist στο Φιλανθρωπικό Φεστιβάλ Swing Kids για τη Σχεδία την Κυριακή 15/11/2015 στο Cine Κεραμεικός. Το Φεστιβάλ πραγματοποιείται υπό την αιγίδα του δήμου Αθηναίων, με τη συμμετοχή 5 συγκροτημάτων του χώρου (The Speakeasies Swing Band, HiRollers, The Dead Hoofers, Manouchedrome, D.K. and The Band). Η εκδήλωση διοργανώνεται με αφορμή τη συμπλήρωση τριών χρόνων της ατζέντας Σουίνγκ Kids (facebook group) που δημοσιεύεται αφιλοκερδώς εβδομαδιαία στο Facebook, και η οποία στη φεϊσμπουκική της οντότητα ξεπερνά τα 1.500 μέλη, αποτελώντας σημείο αναφοράς. Στο Φεστιβάλ συγκεντρώνονται δέκα σχολές πρώτης και δεύτερης γενεάς από όλην την Ελλάδα και επτά dj. Το Swing in Greece είναι ένας από τους χορηγούς επικοινωνίας της εκδήλωσης.

• Πόσους δίσκους έχεις στη δισκοθήκη σου; Υπάρχει κάτι για το οποίο υπερηφανεύεσαι για αυτήν, κάποιο συλλεκτικό ή σπάνιο κομμάτι που έχεις στη συλλογή σου; “Χάνει” το άκουσμα της εποχής εκείνης όταν μεταφερθεί σε ψηφιακή μορφή;

Tα τελευταία χρόνια η συλλογή μεγαλώνει σχεδόν καθημερινά. Αν αναλογιστείς ότι έχω και δίσκους από τους γονείς μου, ο αριθμός έχει ανεβεί αρκετά. Δεν έχω κάτσει ποτέ να τους μετρήσω όμως. Έχω κάποια συλλεκτικά κομμάτια κυρίως 45άρια. Αν θα μπορούσα να ξεχωρίσω κάποια είναι ένα βινύλιο του Έλβις επετειακό, δύο 45άρια Sun Records Johnny Cash και ένα 45άρι Eddie Cochran. Σε ό,τι αφορά στο θέμα της τεχνολογίας, όπως σε πολλά πράγματα, έτσι και σε αυτήν την περίπτωση κάτι κερδίζεις κάτι χάνεις. Σίγουρα δεν μπορεί να αποτυπωθεί ο ήχος του βινυλίου σε ψηφιακό μέσο, αλλά από την άλλη, χάρις σε αυτά, ας σκεφθούμε πόσες ηχογραφήσεις έχουν διασωθεί και φτάσει σε εμάς σε ψηφιακή μορφή.

• Τί δουλειά κάνεις;

Εργάζομαι στο τμήμα πωλήσεων μιας πολυεθνικής εταιρείας, στον χώρο των FMCGs.

• Πόσο χρόνο προετοιμασίας χρειάζεται και ποιες παράμετροι διαμορφώνουν το setlist;

Ο χρόνος προετοιμασίας νομίζω δεν μπορεί να μετρηθεί, κάθε μέρα, κάθε στιγμή σού έρχεται κάτι που θες να προσθέσεις στα setlist σου, και επειδή η σχέση είναι αμφίδρομη, από τον κόσμο που διασκεδάζει και χορεύει, εσύ παίρνεις το ερέθισμα και στην διάρκεια της βραδιάς και διαμορφώνεις/προσαρμόζεις το setlist ανάλογα.

• Πόσο εφικτή είναι η συνύπαρξη ενός, ικανού πια, αριθμού djs στον χώρο του swing και rnr, στην Αθήνα; Υπάρχει χώρος να αναπτυχθούν όλοι και αν ναι, υπό ποιες προϋποθέσεις;

Ο καθένας είναι μια πρόταση στον κόσμο. Θεωρώ ότι αν κάνεις αυτό που αγαπάς με τον ένα η με τον άλλο τρόπο θα περάσει στον ακροατή. Οπότε; Ο μόνος τρόπος να αναπτυχθείς σε κάτι είναι η αγάπη σου γι’ αυτό.

• Θα ήθελα να αναφέρεις έως 5 κομμάτια και μπάντες που θεωρείς αντιπροσωπευτικά του είδους καθώς και 2 κομμάτια για birthday jam.

Ίσως η πιο δύσκολη ερώτηση μέχρι τώρα!! Είναι σαν να μπαίνεις σε μια έκθεση αυτοκίνητων του '50 και να σου ζητάνε να ξεχωρίσεις πέντε. Τί να πρωτοπώ; Bill Haley, Elvis, Gene Vincent, Chuck Berry, Fats Domino, Eddie Cochran, Jerry Lee, Little Richard, Johnny Cash, Carl Perkins. O καθένας τους πρόσθεσε και κάτι, ο Εlvis το άστρο, ο Bill Haley έκανε την αρχή, ο Chuck Berry και ο Perkins τις κιθάρες τους, ο Cochran και ο Vincent ήταν η κραυγή των νέων ανθρώπων. Ο Jerry Lee και Little Richard τον ρυθμό….και δεν έχω αναφέρει τον Buddy Holly!! Τώρα, σε ό,τι αφορα στο Birthday Jam, μάλλον Bill Haley, "Birth Of The Boogie" και Eddie Cochran: "C'mon Everybody"

• Σου κάνουν παραγγελιές και αν ναι, συνήθως τί;

Ναι, φυσικά κάνουν και με χαροποιεί ιδιαίτερα να τις πραγματοποιώ. Δεν ζητούν συγκεκριμένα πράγματα, ανάλογα σε ποιό στάδιο βρίσκεται η βραδιά, μπορεί κάποιος να ζητήσει κάτι. Αν κάτι με χαροποιεί πιο πολύ, είναι όταν έρχονται και με ρωτάνε ποιό κομμάτι έβαλα έτσι ώστε να το μάθουν και να το ακούσουν και σπίτι τους.

• Τί συναισθήματα σού δημιουργεί η συμμετοχή σε ένα Φιλανθρωπικό Φεστιβάλ σουίνγκ και ροκ εν ρολ με αποδέκτη έναν φορέα όπως η Σχεδία, το περιοδικό δρόμου των αστέγων; Πώς βλέπεις να εξελίσσεται η κατάσταση που διανύει η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια; Αισθάνεσαι, βλέπεις να υπάρχει αλληλεγγύη στα δύσκολα ανάμεσά μας;

Είναι μεγάλη η χαρά και τιμή για εμένα η πρόσκληση και η συμμετοχή μου σε ένα Φεστιβάλ όπως αυτό. Στις μέρες μας οφείλει ο καθένας από την θέση του να βοηθήσει όπως μπορεί το συνάνθρωπο, είναι το λιγότερο που μπορεί να κάνει. Για την γενικότερη κατάσταση δεν είμαι αισιόδοξος καθώς φαίνεται ότι έχουμε μπει σε μια δίνη, η οποία δεν ξέρουμε πού θα καταλήξει. Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερες ενέργειες αλληλεγγύης πραγματοποιούνται και σιγουρά αυτό είναι ευχάριστο, θεωρώ όμως ότι έχουμε ακόμα πολύ δρόμο να διανύσουμε σαν κοινωνία. Θα πρέπει η αλληλεγγύη να γίνει μέρος της καθημερινότητας μας, ακόμα και στους κοντινούς μας ανθρώπους, τους φίλους, τους συναδέλφους. Ένας είδος αλληλεγγύης δεν είναι να σταματήσεις εσύ που οδηγείς, έτσι ώστε να περάσει ο αλλος που κουβαλάει τέσσερεις τσάντες; Θέλω να πω ότι πρέπει να στραφούμε και στα μικρά. Είναι η κατάσταση τέτοια που ο καθένας έχει ανάγκη τον συνάνθρωπο. Έχουμε δρόμο ακόμα.